Ik kwam bij de huisarts met overgangsverschijnselen

Anne-Mieke van den Berg is vrijwilliger bij Longkanker Nederland. In 2006 kreeg ze de diagnose longkanker. Hoewel de kanker al 9 jaar weg is, gaat ze nog twee keer per jaar naar het ziekenhuis voor controle. ‘Het is elke keer weer spannend.’

‘Ik weet het nog goed: 16 oktober 2006. Dat is de datum waarop ik te horen kreeg dat ik longkanker had. Ik kwam met overgangsklachten bij de huisarts. Eigenlijk wilde ik alleen maar pillen ophalen, maar de huisarts stond erop om bloedonderzoek te doen en een foto van mijn longen te maken. Dat irriteerde me: ik had helemaal geen tijd voor dat soort flauwekul. Maar toen de assistente me enkele dagen later belde met de vraag of ik meteen naar de praktijk wilde komen, wist ik dat het fout zat.

In het ziekenhuis bleek dat ik na drie weken van onderzoeken opnieuw twee weken moest wachten voordat er een PET-scan gemaakt kon worden. Dat vond ik te lang duren. Ik ben toen zelf alle ziekenhuizen gaan bellen en kon uiteindelijk een week eerder in het VU ziekenhuis in Amsterdam terecht. Ondertussen had ik ook een afspraak in het ziekenhuis (UZA) in Antwerpen gemaakt voor een second opinion. Daar ben ik uiteindelijk heel snel geopereerd en later met chemo behandeld. De tumor was gelukkig niet uitgezaaid, maar er was wel een klier besmet. Ze hebben uiteindelijk een long moeten verwijderen.

Herstel
Het is heel raar: je gaat voor je gevoel ‘gezond’ het ziekenhuis in, want ik had nergens last van, maar je komt er gesloopt weer uit. Je conditie is in één klap van goed naar 0,0 gedaald. Je moet natuurlijk herstellen van de zware operatie, maar daarnaast heb je ook nog eens de helft minder zuurstof. Dat is heel akelig, want op de één of andere manier heb je in je hoofd nog genoeg lucht om alles te doen. Na herstel van de operatie heb ik 4 chemokuren gehad. Vervolgens 20 bestralingen in het ZRTI in Vlissingen. 
Ik vind het vervelend om te moeten uitleggen dat ik niet meer alles kan. Aan de buitenkant zie je dat niet. Vroeger was ik altijd druk bezig en lichamelijk heel sterk. Het is confronterend dat dat nu niet meer zo is. Het voelt als een tekortkoming. Maar ik moet eerlijk zeggen: ik ben één van de bofkonten die longkanker heeft overleefd.

Controle
Ik ga nog twee keer per jaar voor controle naar het ziekenhuis. Dat is elke keer weer spannend. Normaliter heb ik binnen een uur de uitslag van een scan of foto. De laatste keer keek de arts iets langer naar de foto en twijfelde. Toen er uiteindelijk –na een halve dag wachten- toch niks aan de hand bleek, kwamen de tranen spontaan: zo’n opluchting. Mijn tip? Ga onmiddellijk op zoek naar een ziekenhuis waar ze zo snel mogelijk de diagnose kunnen stellen. Het niet weten, is bijna erger dan het hebben van kanker.’

Meer informatie
Wil je meer weten over longkanker of in contact komen met andere lotgenoten? Longkanker Nederland komt op voor iedereen die met longkanker te maken krijgt: de patiënt, naasten en nabestaanden. Je kunt er terecht met al je vragen en voor een luisterend oor, steun en advies. Ook brengen ze je in contact met mensen zoals jij, zodat je (online) ervaringen kunt delen.