Kanker heb je niet alleen
Kanker heb je niet alleen, zegt medisch maatschappelijk werker Jesmin Poelstra altijd tegen haar patiënten. Want ook voor de naasten is het vaak heel ingrijpend. Ze vertelt over de partner van een patiënt die het moeilijk had na de ernstige ziekte van haar man.
‘De partner van een kankerpatiënt bleef na de ingrijpende ziekte van haar man last houden van vermoeidheid en spanning. Ze had daarvoor hulp gezocht, maar kwam niet verder', vertelt Jesmin. 'Ze had daarom een afspraak met mij gemaakt en ik nam haar mee naar de gespreksruimte op de verpleegafdeling. Ze schrok, want op deze afdeling had haar man gelegen. Ze vertelde dat hij pas naar de verpleegafdeling terug was geweest om er even te kijken. Voor hem was het een veilige, vertrouwde plek. Voor haar was het een plek van angst, spanning en onzekerheid. Ik stelde voor ergens anders naartoe te gaan. Dat wilde ze niet. Ze wilde haar angst onder ogen komen.
We stapten de afdeling op en ze liep naar het balkon van de bezoekersruimte. Tranen rolden over haar wangen, ze snikte zachtjes. Dit was de plek waar ze vaak zat.
Terug in de gesprekskamer vroeg ik hoe het voor haar was op het balkon. Het was spannend, zei ze, maar ze voelde zich ook rustig. Ze wilde wel een stapje verder gaan. We liepen naar de kamer waar haar man lang had gelegen. Daar voelde ze echter weinig emotie. Ze wilde graag terug naar het balkon. Die plek ervaren en voelen.
We raakten in gesprek over de betekenis van het balkon. Iedere keer als ze in het ziekenhuis kwam om haar man op te zoeken, keek ze naar het balkon: stond hij er of niet? Wekenlang stond hij niet op het balkon, hij was te ziek. Toen hij er wel weer verscheen, ging het beter met hem. Zo was het balkon een graadmeter voor het welzijn van haar man geworden. Daarom riep die plek nu zoveel emoties op.
Ik zei: ‘Het zou toch wat zijn als uw man u hier ziet zitten als hij u zo meteen komt ophalen. Dan zijn de rollen ineens omgedraaid, en kijkt hij omhoog!’ Het gesprek was klaar, we verlieten het balkon en wie keken wij recht in de ogen? Haar man. Hij had ons op het balkon zien zitten. De cirkel was rond. Blij, ontladen en opgeladen verlieten ze samen het UMCG.’
‘De partner van een kankerpatiënt bleef na de ingrijpende ziekte van haar man last houden van vermoeidheid en spanning. Ze had daarvoor hulp gezocht, maar kwam niet verder', vertelt Jesmin. 'Ze had daarom een afspraak met mij gemaakt en ik nam haar mee naar de gespreksruimte op de verpleegafdeling. Ze schrok, want op deze afdeling had haar man gelegen. Ze vertelde dat hij pas naar de verpleegafdeling terug was geweest om er even te kijken. Voor hem was het een veilige, vertrouwde plek. Voor haar was het een plek van angst, spanning en onzekerheid. Ik stelde voor ergens anders naartoe te gaan. Dat wilde ze niet. Ze wilde haar angst onder ogen komen.
We stapten de afdeling op en ze liep naar het balkon van de bezoekersruimte. Tranen rolden over haar wangen, ze snikte zachtjes. Dit was de plek waar ze vaak zat.
Terug in de gesprekskamer vroeg ik hoe het voor haar was op het balkon. Het was spannend, zei ze, maar ze voelde zich ook rustig. Ze wilde wel een stapje verder gaan. We liepen naar de kamer waar haar man lang had gelegen. Daar voelde ze echter weinig emotie. Ze wilde graag terug naar het balkon. Die plek ervaren en voelen.
We raakten in gesprek over de betekenis van het balkon. Iedere keer als ze in het ziekenhuis kwam om haar man op te zoeken, keek ze naar het balkon: stond hij er of niet? Wekenlang stond hij niet op het balkon, hij was te ziek. Toen hij er wel weer verscheen, ging het beter met hem. Zo was het balkon een graadmeter voor het welzijn van haar man geworden. Daarom riep die plek nu zoveel emoties op.
Ik zei: ‘Het zou toch wat zijn als uw man u hier ziet zitten als hij u zo meteen komt ophalen. Dan zijn de rollen ineens omgedraaid, en kijkt hij omhoog!’ Het gesprek was klaar, we verlieten het balkon en wie keken wij recht in de ogen? Haar man. Hij had ons op het balkon zien zitten. De cirkel was rond. Blij, ontladen en opgeladen verlieten ze samen het UMCG.’